نفس کشیدن در هوای پاک و سالم

روزم را با صدای رادیو شروع کردم هوای تهران ناسالم است و افراد مبتلا به بیماری قلبی و ریوی، سالمندان و کودکان باید از فعالیت های طولانی یا سنگین خارج از منزل خوداری کنند. همراه با مجری رادیو این جملات را تکرار می کردم دیگر از حفظ شده ام. مجری شمارش روزهای هوای پاک را می گوید که حتی به اندازه تعداد انگشتان دست هم نمی رسد و هر سال در مدت مشابه سال پیش کمتر می شود. در این فصل بحث داغ پایداری و وارونگی هوا باعث شده شهرهای بزرگ و صنعتی در لایه ای از هوای سرد و آلوده از نفس بیفتند.

دیگر نیازی به گوش دادن خبر نیست فقط کافیست از پشت پنجره نگاهی به بیرون انداخت شهر و کوهی و حتی خانه ای دیده نمی شود. هوای شهر غبارآلود است و آلودگی مانند مه شهر را فرا گرفته است. پایتخت با این هیولای سیاهی که تمام آسمانش را پوشانده است بیمار است و نمی تواند کمر راست کند. حال، این شهر مریض، از کرونا هم زخم خورده است به زانو در آمده است. دلم برای شهرم می سوزد.

دوباره که نه هزار باره نفس های تهران به شماره افتاده است. شهر من در زیر تلنباری از دود ناخوش است. پایتخت مدت هاست با دود و سرب دست و پنجه نرم می کند. آلاینده ها نفس پایتخت نشینان و حتی خود تهران را نشانه گرفته است.

از عواقب صنعتی شدن و گسترش ترافیک و افزایش مصرف انرژی حال شهرهای بزرگ رو به وخامت است و کیفیت هوا روز به روز کاهش می یابد.

سال هاست حسرت آسمان آبی، نفس کشیدن در هوای پاک و سالم را می خورم. دلم برای پیاده روی در خیابان تنگ شده است. دلم برای هوای سالم و تازه صبحگاهی دل تنگ است. دلم برای باران تنگ شده است . آسمان هم لج کرده .

باران ببار بر پیکر شهرم تا ساعتی نفس بکشد و آرام بگیرد.